Różnego rodzaju kwasy stosowane do zabiegów kosmetologicznych stanowią jedną z popularniejszych gałęzi kosmetologii. Zabiegi na ich bazie są skuteczne, dają krótko- i długoterminowe efekty. Ważna jest jednak wysoka świadomość i wiedza na temat kwasów, z którymi się pracuje.

Rogowacenie zewnętrznej warstwy naskórka jest procesem fizjologicznym, zachodzącym w zdrowym organizmie mniej więcej co 28 dni. W stanach patologicznych czas rogowacenia komórek warstwy rogowej może ulec znacznemu skróceniu lub wydłużeniu. Usuwanie martwych komórek przez organizm ma na celu pozbywanie się z powierzchni skóry produktów szkodliwych, takich jak zanieczyszczenia lub drobnoustroje. W kosmetologii wykorzystano proces naturalnego złuszczania naskórka do walki z różnymi defektami skóry. Usuwanie martwych komórek z pomocą kwasów jest w kosmetologii bardzo popularnym zabiegiem. Wiele gabinetów ma go w stałej ofercie.

Hydroksykwasy

Jest to grupa kwasów, które mogą być pozyskiwane naturalnie, biotechnologicznie lub syntetycznie. W naturze otrzymuje się je zazwyczaj z ekstraktów roślinnych. Stanowią zwykle ciecze lub ciała stałe, dobrze rozpuszczalne w wodzie (wyjątek stanowi kwas migdałowy). Ich budowa chemiczna jest dość prosta. Składają się z grupy hydroksylowej (-OH) oraz karboksylowej (-COOH). Dzięki takiej budowie mogą ulegać reakcji z kwasami i alkoholami.

W kosmetologii dzieli się je na dwie podstawowe grupy:

1. monohydroksykwasy:
• alfa-hydroksykwasy (AHA);
• beta-hydroksykwasy (BHA);
• kwas lipohydroksylowy (LHA);

2. polihydroksykwasy (PHA).
Znaczenia hydroksykwasów według liter greckich wynikają z odległości grupy karboksylowej w stosunku do grupy hydroksylowej. Grupa hydroksylowa jest najistotniejszą częścią, gdyż wpływa na moc kwasu, a tym samym na jego działanie. W momencie podgrzewania hydroksykwasów w prosty sposób dochodzi do dehydratacji i powstawania nowych produktów. Alfa-hydroksykwasy w wyniku dodatniej temperatury tworzą związki zwane laktydami, beta-hydroksykwasy tworzą α i β – nienasycone kwasy, a polihydroksykwasy mogą tworzyć laktony.
Podczas stosowania hydroksykwasów w kosmetologii wykorzystuje się skalę IT (indeks terapeutyczny). Określa on stosunek działania regeneracyjnego kwasu do jego mocy drażniącej. Im wyższy jest indeks terapeutyczny, tym mniejsze jest działanie drażniące w porównaniu z silnym działaniem regeneracyjnym.

Alfa-hydroksykwasy
Są najbardziej powszechną grupą kwasów wykorzystywanych w kosmetologii. Działają głównie na najbardziej zewnętrzną część naskórka – warstwę rogową. Ich działanie polega na rozluźnianiu wiązań między korneocytami i cementem międzykomórkowym. Zmniejszenie spójności między tymi elementami wpływa na zwiększenie nawilżenia naskórka. Alfa-hydroksykwasy wpływają na stymulację fibroblastów do produkcji kolagenu i elastyny oraz glikozoaminoglikanów. Wynikiem tego jest opóźnienie procesów starzenia się skóry. Rozluźnienie wiązań komórkowych i łatwiejsze odłączanie się martwych komórek naskórka poprawia wnikanie kolejnych preparatów stosowanych na skórę. Skuteczność działania alfa-hydroksykwasów zależy od takich czynników, jak: rodzaj stosowanego kwasu, jego stężenie oraz moc, pH, pKa, podłoża w jakim jest kwas, biodostępność, stan skóry przed zabiegiem.

Do najbardziej znanych kwasów alfa-hydroksylowych w kosmetyce należą:

• kwas migdałowy;
• kwas glikolowy;
• kwas mlekowy;
• kwas cytrynowy;
• kwas winowy;
• kwas jabłkowy;
• kwas szikimowy;
• kwas pirogronowy
• i inne.

W pracy zostały opisane najbardziej powszechne kwasy, stosowane w zabiegach chemicznego złuszczania naskórka w gabinecie kosmetycznym. Do tego wyboru przyczyniła się powszechność i powtarzalność w ofertach zabiegowych różnych gabinetów. Te kwasy były również bardzo często wskazywane w ankiecie badawczej, w części empirycznej.

Został odkryty w 1909 r. przez J.W. Walkera oraz V.K. Krieble’a. Jego nazwa systematyczna to kwas 2-fenylo- 2-hydroksyoctowy, wzór sumaryczny C8H8O3. Zawiera grupę aromatyczną. Spotykany w postaci dwóch enancjomerów D i L-kwasu migdałowego. Występuje jako białe kryształki łatwo rozpuszczalne w wodzie, (...)

Epidemia wirusa Sars-CoV-2, która dotarła do Europy na początku 2020 r. wywołała panikę w sektorze produktów przeznaczonych do dezynfekcji. W Polsce pierwsze bezpośrednie skutki epidemii mogliśmy odczuć na początku wiosny, a braki w dostępności różnych typów produktów trwały jeszcze długo. Spośród wielu kategorii produktów, na które wzrósł popyt w tamtym okresie najbardziej wyróżniły się produkty przeznaczone do dezynfekcji. Braki ich dostępności były szczególnie odczuwalne w marcu i kwietniu, a ich ceny wzrosły wielokrotnie.

Rynek produktów do dezynfekcji był mocno rozwinięty (w stosunku do innych grup produktów biobójczych) już przed rozpoczęciem epidemii. Jednak większość takich produktów posiadała potwierdzone przeważnie działanie bakteriobójcze oraz grzybobójcze. Spośród ok. 350 produktów do dezynfekcji rąk, które uzyskały pozwolenie na obrót przed marcem 2020 r. tylko połowa posiadała w zatwierdzonym przez Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych zakresie działania jakiekolwiek właściwości wirusobójcze. Zwykle dotyczyło to produktów przeznaczonych do zastosowań profesjonalnych, np. w placówkach służby zdrowia. Przed epidemią wirusa Sars-Cov-2 działanie wirusobójcze nie było właściwością, która budziłaby szczególne zainteresowanie wśród odbiorców.

W pierwszych tygodniach trwania epidemii bardzo szybko pojawił się problem związany z dostępnością produktów przeznaczonych do dezynfekcji rąk. Mimo że dezynfekcja rąk jest jednym z podstawowych środków ograniczających rozprzestrzenianie się wirusów, dostępność odpowiednich środków została mocno ograniczona już na początkowym etapie rozwoju epidemii.

Przyczynami tej sytuacji były:
• nagły i wzmożony wzrost zainteresowania produktami do dezynfekcji użytkowników powszechnych (konsumentów);
• nagły wzrost zapotrzebowania na produkty do dezynfekcji, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pracowników i ciągłości produkcji, we wszystkich branżach;
• przerwanie łańcuchów dostaw w związku z ograniczeniami w transporcie transgranicznym;
• brak dostępności opakowań;
• brak dostępności surowców potrzebnych do produkcji środków do dezynfekcji (szczególnie alkoholu);
• ograniczenia w eksporcie produktów do dezynfekcji wprowadzone w większości państw europejskich, uniemożliwiające swobodny przepływ produktów między krajami Unii Europejskiej.

Odstępstwo od przepisów
Dramatyczna sytuacja zmusiła kraje członkowskie UE do podejmowania szybkich i bezprecedensowych działań. Już w marcu większość państw zdecydowała o uruchomieniu artykułu 55 rozporządzenia 528/2012 w sprawie udostępniania na rynku i stosowania produktów biobójczych. Artykuł ten wskazuje na możliwość odstąpienia od pewnych wymagań narzucanych przez przepisy rozporządzenia, ze względu na wystąpienie zagrożenia dla zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt lub dla środowiska, którego nie można powstrzymać innymi środkami. Takie pozwolenia nazwane zostały pozwoleniami tymczasowymi, gdyż ich ważność nie może przekroczyć 180 dni.

Przepis nie wskazuje, jakich aspektów może dotyczyć powyższe odstępstwo i zostawia w tej sprawie krajom członkowskim dowolność. Biorąc pod uwagę szczególną sytuację panującą w danym kraju oraz dotychczasowe wymagania rejestracyjne, każde z państw określiło w jakim zakresie wyraża zgodę na odstępstwo od przepisów, tak by zapewnić jak najszybszą poprawę w dostępności dezynfektantów z jednoczesnym zapewnieniem skuteczności i bezpieczeństwa produktów.

Wiele krajów w ramach odstępstwa zdecydowało się na szybkie dopuszczenie do obrotu wszelkich produktów, których formulacja (receptura) oparta była na zaleceniach WHO, zawartych w dokumencie WHO Guidelines on Hand Hygiene in Health Care: First Global Patient Safety Challenge Clean Care Is Safer Care (Geneva: World Health Organization; 2009). Formulacje te oparte były na dwóch, popularnych w dezynfekcji alkoholach: etanolu oraz propopan- 2-olu oraz na niewielkim dodatku nadtlenku wodoru (w celu zapewnienia właściwości sporobójczych oraz całkowitej dezynfekcji).

(...)

Klasyfikacja służy ocenie wszystkich właściwości substancji pod kątem możliwości stwarzania przez nie zagrożeń podczas normalnego ich stosowania lub użytkowania – zagrożeń wynikających z właściwości fizykochemicznych, toksyczności dla ludzi i toksyczności dla środowiska. Analizie poddawane są za każdym razem wszystkie rodzaje zagrożeń, a ich wynik decyduje o klasyfikacji danej substancji. Jednak klasyfikacja nie jest ustalana raz na zawsze.

Skąd to CLP
Od 1 grudnia 2010 r. substancje są klasyfikowane według rozporządzenia 1272/2008/WE, zwanego w skrócie CLP(Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008). Rozporządzenie to wdraża do ram unijnych Globalnie Zharmonizowany System klasyfikacji i oznakowania (GHS), który powstał po 12-letniej pracy ekspertów Organizacji Narodów Zjednoczonych. Celem było zharmonizowanie kryteriów klasyfikacji i oznakowania na poziomie światowym, co miało ułatwić międzynarodową wymianę handlową i jednocześnie zapewnić jednakową ochronę zdrowia ludzi i środowiska. Rozporządzenie CLP, bo taką nazwę przyjęto na terenie UE, jest z jednej strony wynikiem szeregu deklaracji, w których Wspólnota potwierdziła zamiar wniesienia wkładu w globalną harmonizację kryteriów klasyfikacji i oznakowania, a z drugiej strony powstało na bazie 40 lat doświadczeń funkcjonującego prawodawstwa wspólnotowego w zakresie chemikaliów i osiągniętego wysokiego poziomu ochrony.

Klasyfikacja
Przepisy CLP określają odpowiedzialność za identyfikację zagrożeń stwarzanych przez substancje oraz za decyzję w sprawie ich klasyfikacji, która spoczywa głównie na producentach, importerach, ale również na dalszych użytkownikach. Jednak „dalsi użytkownicy mogą posłużyć się klasyfikacją dla danej substancji lub mieszaniny ustaloną zgodnie z tytułem II przez jednego z uczestników łańcucha dostaw, pod warunkiem że nie zmieniają składu chemicznego tej substancji lub mieszaniny” (art. 4 ust. 6 CLP).

Analizę w zakresie niebezpieczeństwa, jakie stwarza produkt należy wykonać, zanim zostanie on wprowadzony do obrotu oraz zapewnić właściwe jego oznakowanie i opakowanie. Producent, importer lub dalszy użytkownik dowolnej substancji powinien do celów klasyfikacji wykorzystać dostępne informacje, biorąc przy tym pod uwagę ich jakość, wiarygodność i naukowe uzasadnienie. Powinien sprawdzić, czy są dostępne dane dotyczące ludzi, takie jak badania epidemiologiczne narażonych populacji, dane i badania kliniczne dotyczące skutków działania w odniesieniu do narażenia przypadkowego oraz w miejscu pracy, które można odnieść do kryteriów klasyfikacji. Jeśli wszystkie możliwości pozyskania informacji zostały wyczerpane, nie znaleziono istotnych materiałów, które mogłyby posłużyć do klasyfikacji, należy rozważyć wygenerowanie nowych danych zgodnie z metodamibadawczymi, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 1907/2006, zwanym REACH, przepisami w dziedzinie transportu, międzynarodowymi zasadami lub procedurami zatwierdzan a informacji w celu zapewnienia jakości i porównywalności wyników oraz spójności.

Należy tutaj wspomnieć również o tym, że rozporządzenie CLP ustanawia w części 3 załącznika VI wykaz substancji wraz ze zharmonizowaną na szczeblu Unii Europejskiej klasyfikacją i elementami oznakowania. Ułatwia to w znacznym stopniu proces wprowadzenia do obrotu substancji, ponieważ dostawcy klasyfikują substancję zgodnie z tym wpisem, natomiast nie dokonują na nowo klasyfikacji analizując wszystkie zagrożenia uwzględnione w kryteriach rozporządzenia. Wyjątek dotyczy jednak substancji, które należą również co najmniej do jednej klasy zagrożenia z uwzględnieniem dalszego zróżnicowania nieobjętych wpisem w części 3 załącznika VI, wówczas dla klas zagrożenia z dalszymi zróżnicowaniami należy dokonać klasyfikacji zgodnie z tytułem II CLP.

Procedura harmonizowania

W jaki sposób substancje trafiają do załącznika VI CLP, czyli mają ustanowioną zharmonizowaną klasyfikację i oznakowanie?

Procedura harmonizowania klasyfikacji i oznakowania substancji opisana w art. 37 CLP polega na złożeniu odpowiedniego wniosku do Europejskiej Agencji Chemikaliów przez właściwy organ państwa członkowskiego w formacie określonym w części 2 załącznika VI rozporządzenia 1272/2008/WE. Wniosek o ustanowienie zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania może złożyć również producent, importer lub dalszy użytkownik substancji, o ile posiadają istotne dane i pod warunkiem że w części 3 załącznika VI nie znajduje się wpis dotyczący takiej substancji w odniesieniu do klasy zagrożenia lub do dalszego zróżnicowania objętych tym wnioskiem. Podmiot, który zwraca się do ECHA o harmonizację klasyfikacji i oznakowania, przygotowuje wniosek zgodnie z wytycznymi zawartymi w załączniku I rozporządzenia REACH i wnosi opłatę administracyjną.

Zgodnie z częścią 2 załącznika VI CLP „dokumentacja dotycząca zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania zawiera następujące elementy:
• Wniosek, w którym podaje się dane identyfikujące daną substancję lub substancje oraz propozycję dotyczącą zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania.
• Uzasadnienie propozycji zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania, tutaj należy dokonać porównania dostępnych informacji z kryteriami określonymi w częściach 2–5, uwzględniając ogólne zasady określone w części 1 załącznika I do niniejszego rozporządzenia oraz udokumentować to porównanie, w formacie określonym w części B raportu bezpieczeństwa chemicznego załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006.
• Uzasadnienie innych skutków na poziomie Wspólnoty. Dla skutków innych niż rakotwórcze, mutagenne, szkodliwe dla rozrodczości i uczulające na układ oddechowy, należy uzasadnić, że istnieje potrzeba podjęcia działań na poziomie Wspólnoty. Nie ma to zastosowania w odniesieniu do aktywnych substancji w rozumieniu Dyrektywy 91/414/EWG lub Dyrektywy 98/8/WE”.

Etapy procedury Zharmonizowanej Klasyfikacji i Oznakowania (CLH) obejmują:

1. Wyrażenie zamiaru zharmonizowanej klasyfikacji i oznakowania. Proces harmonizacji rozpoczyna się, gdy ECHA otrzyma zamiar przygotowania dokumentacji CLH od właściwego organu państwa członkowskiego lub producenta, importera lub dalszego użytkownika. Po otrzymaniu zamiaru przeprowadzana jest weryfikacja tożsamości substancji, po czym ECHA publikuje zamiary w rejestrze intencji na swojej stronie internetowej. 

2. Przedłożenie dokumentacji,

3. Sprawdzenie, czy dokumentacja spełnia wymogi prawne – ECHA sprawdza, czy przedłożona dokumentacja CLH jest zgodna z wymogami prawnymi rozporządzenia CLP i zawiera informacje niezbędne do wydania opinii przez Komitet ds. Oceny Ryzyka (RAC). Uzupełnienie dokumentacji jest wymagane przy niekompletnym wniosku.

4. Konsultacje społeczne które trwają zwykle około 60 dni. W ciągu tego czasu zainteresowane strony proszone są o zgłaszanie uwag na temat tych klas zagrożeń, dla których dane zostały dostarczone w dokumentacji CLH. Otrzymane uwagi są publikowane na stronie internetowej ECHA.

5. Sporządzenie opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka (RAC). Opinia na temat propozycji CLH musi zostać przyjęta przez RAC w ciągu 18 miesięcy od otrzymania dokumentacji CLH, która spełnia wymogi CLP.

6. Propozycja opinii Komitetu ds. Oceny Ryzyka (RAC) Komisja przy współpracy z CARACAL przygotowuje akt delegowany w zakresie klasyfikacji i oznakowania. Komisja przyjmuje akt delegowany i powiadamia Radę i Parlament Europejski, które po upływie okresu sprzeciwu włączają substancje do części 3 załącznika VI do rozporządzenia CLP. Akty delegowane są publikowane w Dzienniku Urzędowym po upływie terminu składania sprzeciwu.

7. Włączenie do załącznika VI CLP. Jeżeli zharmonizowana klasyfikacja substancji wymaga ponownej oceny, państwo członkowskie może przedłożyć nową propozycję dotyczącą CLH z danymi wspierającymi propozycję rewizji istniejącego wpisu w załączniku VI. Dokumentacja CLH zawierałaby wówczas wszystkie wymienione powyżej kroki.

Konsekwencje zmiany klasyfikacji
Zmiana wydana do załącznika VI rozporządzenia CLP powoduje, że podmioty wprowadzające do obrotu substancję muszą ją klasyfikować zgodnie z wpisem w załączniku VI rozporządzenia CLP. Zmiana klasyfikacji pociąga zmianę oznakowania produktu i jednocześnie obowiązek aktualizacji karty charakterystyki, która również stanowi źródło informacji o zagrożeniu, jakie stwarza substancja. Nowy dokument powinien być udostępniony zarówno podmiotom, które obecnie kupują od nas produkt, ale również tym, które nabyły go w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Producenci i importerzy substancji dodatkowo muszą dokonać zgłoszenia klasyfikacji i oznakowania tej substancji lub aktualizacji zgłoszenia, jeśli zostało ono złożone już wcześniej. Nierealizowanie powyższych obowiązków lub nieterminowość realizacji może skutkować karami grzywny zapisanymi w przepisach krajowych, nakładanymi przez organy dokonujące kontroli.

Zbliżają się święta i Nowy Rok, a więc czas, kiedy będziemy składać sobie życzenia. Jakaś część tych życzeń znajdzie adresata za pośrednictwem e-maila, esemesa, posta w mediach społecznościowych, czy wreszcie – raczej rzadko – tradycyjnej poczty. Zwłaszcza te „komputerowe” życzenia zostaną wzbogacone symbolami lub wręcz wyrażone za ich pomocą. Dziś będzie zatem o tym, jak graficzne symbole wdarły się do międzyludzkiej komunikacji i jaką rolę w niej odgrywają.

Z jednej strony są tak powszechne, że prawie przestaliśmy je zauważać, z drugiej pełnią niezwykle ważną rolę komunikacyjną. Żyjemy w czasach, kiedy duża część komunikacji odbywa się za pomocą pisma i obrazów transportowanych technologią. Te wiadomości, choć czasem ciekawe, czasem zabawne, pozbawione są jednak tego, co jest istotą komunikacji, czyli bezpośredniego, fizycznego kontaktu z drugim człowiekiem. Tylko w takim kontakcie zauważamy wsparcie komunikatu tonem głosu, gestykulacją, postawą, a nawet zapachem. W tekście, obojętne czy mailowym, czy esemesowym część tej informacyjnej luki wypełniają właśnie emotki, dodając bardziej osobisty wyraz suchemu komunikatowi.

Niedawno w przestrzeni publicznej pojawiła się dyskusja o tzw. kropce nienawiści, czyli o tym jak użycie znaków interpunkcyjnych zmienia charakter komunikatu esemesowego. Nie wchodząc w szczegóły, istnienie „kropki” i podobnych jej sygnałów, a więc także emotek, potwierdza naszą potrzebę dodawania osobistej ekspresji w komunikacji pisanej. Zwłaszcza że ma ona jeszcze jedną ważną cechę – jest mianowicie asynchroniczna, czyli pomiędzy komunikatem a reakcją na niego jest opóźnienie. W codziennych relacjach komunikat własny wspieramy np. wyrazem twarzy, a informację zwrotną o własnym komunikacie otrzymujemy prawie natychmiast. Wiedzą to ci, którym zdarzyła się np. niestosowna uwaga w towarzystwie i którzy po wyrazie twarzy słuchaczy zorientowali się, jaką gafę popełnili. Dlatego też do wiadomości w naszym rozumieniu zabawnych lub ironicznych dołączamy a do informacji dla nas smutnych , aby pomóc odbiorcy je właściwie zaszeregować. W komunikacji osobistej nasza twarz wysłałaby stosowną interpretację.

Nie ulega wątpliwości, że kochamy emotki! Za prostotę, za ułatwianie nam kontaktów, za podpowiedzi i wreszcie za to, że na całym świecie, w każdym języku, w każdej kulturze oznacza to samo.

Emotikony mają za zadanie odzwierciedlać wyraz twarzy – np. ;-) i służą przede wszystkim do podkreślania emocjonalnej części informacji tekstowej. Są wstawiane do tekstu jako kombinacja klawiszy i pojawiają się w nim jako ciąg znaków tekstowych. Pewnie trudno będzie uwierzyć, że :-) i jego odpowiednik :-( po raz pierwszy pojawiły się już w 1982 r., a użył ich Scott Fahlman, naukowiec z Carnegie Mellon University do oznaczania wiadomości żartobliwych i poważnych. Tak, tak, pierwotnie podkówka oznaczać miała powagę, a nie smutek. Z czasem i rozwojem graficznych interfejsów możliwe stało się wyświetlanie obrazów symbolicznie przedstawiających twarze przekazujące emocje.  Dziś już na co dzień korzystamy z tej możliwości i wpisując z klawiatury ;-) automatycznie otrzymujemy :) 

Emoji to specjalnie zaprojektowane piktogramy, przedstawiające osoby, przedmioty, sytuacje, ale i stany emocjonalne. Są nieco młodsze niż emotikony, pojawiły się w 1999 r. w Japonii, wraz z rozwojem platform mobilnych. Ojcem emoji jest Shigetaka Kurita, który zaprojektował zestaw 176 piktogramów wyrażających emocje. Kurita inspirował się mangą, sztuką japońskiej opowieści obrazkowej, dziś powiedzielibyśmy japońskiego komiksu. Słowo „sztuka” jest tu także na miejscu, bo oryginalny zestaw pierwszych emoji został w 2016 roku włączony do kolekcji Museum of the Modern Art w Nowym Jorku, z komentarzem, że jest to 176 malutkich arcydzieł projektowania. Samo słowo emoji powstało z połączenia „e” po japońsku obraz, „mo” pisanie i „ji” znak. Co ciekawe podobieństwo słów emoji i emotikon jest całkowicie przypadkowe.

Emotki – w tym tekście używam słowa „emotki” ilekroć mam na myśli zarówno emotikony, jak i emoji. Potoczny język polski jak dotąd nie odróżnia jednych od drugich. Aby być w porządku i nie zaniedbywać żadnego ze zbiorów, używam „emotek” jako nazwy zbiorczej.

Od czasów pierwszych emotikon i emoji powstało wiele rozbudowanych zbiorów. Widzimy je na co dzień w smartfonach, komputerach, mediach społecznościowych i komunikatorach.

Ta obfitość może wywoływać wrażenie, że mamy do czynienia z nowym pismem albo wręcz nowymjęzykiem. Na początku ich istnienia pojawiały się porównania do pisma obrazkowego, ale nie okazały się one trafne. Rzeczywiście emotki zmieniają sposób naszej komunikacji, ale czy są ją w stanie ograniczyć tylko do tej formuły? Nie sądzę. Niedawno wysłałem SMS do przyjaciela, który prowadził publiczny odczyt, z pytaniem „Jak poszło?” W odpowiedzi otrzymałem Pojęcia nie miałem, jak to odczytać, zapytałem więc tradycyjnie, czyli telefonicznie. Odpowiedź mnie nieco zaskoczyła: „Nie wiem, kilku baranów”. I dalej nie wiem, jak poszło . Firmy technologiczne wypuszczają coraz to nowe zbiory emoji, coraz precyzyjniej opisujące stany i uczucia, ale ich produkty cierpią na tę samą przypadłość, co wiadomość tekstowa, czyli nieodzwierciedlają całej „barwy” komunikatu. Mimo to pojawił się pomysł, aby „przetłumaczyć” na emoji „Moby Dicka” i został on przeprowadzony. Szczegóły możecie znaleźć na stronie emojidick.com. Także tam możecie kupić produkt finalny w cenie 40 dolarów (miękka okładka, czarnobiałe znaki) lub 300 dolarów (twarda, solidna oprawa, znaki w kolorze) (...)